IN DE KLASSIEKE OUDHEID
De oorsprong van trouwringen ligt in de klassieke oudheid. Oude overleveringen berichten, hoe uit riet of twijgjes ringen werden gevormd. Later werden het ringen uit been, ivoor of ijzer – hoe duurder het materiaal, hoe duurzamer de liefde. Een waardevolle ring was bovendien een soort verzekering; aan de ene kant, de partner te binden, aan de andere kant een stuk financiele zekerheid.
De ringen worden per voorkeur aan de ringvinger van de linker hand gedragen in de veronderstelling dat een ader (lat. Vena Amoris) „liefdesader“ van deze vinger direct naar het hart voerde. Net zoals nu stak de man zijn toekomstige echtgenote de ring aan haar vinger. In de toenmalige tijd was er vaak sprake van een gedwongen huwelijk en de ring meer een teken van: deze vrouw is het bezit van deze man.
MIDDELEEUWEN
De mannen droegen in de middeleeuwen zogenaamde zegelringen (met een stempel om te zegelen) als bewijs van hun macht en rijkdom. Als bewijs dat zij hun rijkdom met hun vrouwen deelden staken de mannen hun echtgenotes een zegelring aan de vinger.
Rond het jaar 800 van onze jaartelling werden trouwringen een belangrijk kerkelijk symbool en stonden voor het officiele huwelijk, echtelijke trouw en een onverbrekelijke verbintenis.
IN DE 15e EEUW
Vanaf de 15e eeuw werd onderscheid gemaakt tussen verlovings- en trouwringen. De verlovingsring was toen geen vast ontwerp, kon uit geheel verschillende materialen bestaan, een andere vorm hebben of ook met een steen gezet worden.
Diamanten speelden daarbij een grote rol. Aangezien diamanten het hardste materiaal ter wereld is, zijn ze het perfecte zinbeeld voor een onverwoestbare hechtenis. Voor de Grieken was het fonkelende vuur van een diamant zinbeeld voor de onsterfelijke vlam van de liefde.
Voor trouwringen koos men vooral een klassiek eenvoudig ontwerp. Pas vanaf de 16e eeuw kozen echtparen voor twee gelijke trouwringen.
IN ANDERE CULTUREN
In Arabische landen draagt alleen de vrouw een gouden trouwring. De man draagt een ring uit minder kostbaar materiaal, bijvoorbeeld ijzer. Dit heeft als achtergrond dat mannen deemoedig moeten zijn. In de westelijke wereld zijn trouwringen het symbool voor de verbinding tussen twee mensen, in de arabische wereld voor twee families.
Bij Hindoe-huwelijken wordt de verbintenis ook met ringen bezegeld-met een verschil: de ringen worden niet aan de ringvinger maar aan de tenen gedragen. Bijzondere ontwerpen worden graag gedragen.
VANDAAG AAN DE DAG ZIJN TROUWRINGEN VOORAL SIERAAD
De ringen zijn een herinnering aan de belofte die men elkaar gaf. Zij zijn het symbool van het huwelijk en een sterke verbinding tussen de partners. De ringen worden samen uitgezocht en de individuele gravure bepaald. Tijdens de trouwceremonie worden de ringen wederzijds aan de vinger gestoken samen met de huwelijkse belofte.
De betekenis van de inscripties en gravures wordt steeds belangrijker. Bij de oude Romeinen werd regelmatig de inscriptie gebruikt:“Pignus amoris habes“, dat wil zeggen, „Jij hebt het onderpand van mijn liefde“.
Vandaag aan de dag worden vooral de trouwdatum en de namen van de partners gegraveerd. Steeds vaker worden de vingerafdrukken van partners en/of kinderen in de ringen gegraveerd. Er bestaan nog veel meer bijzondere gravures, bijvoorbeeld de sinus-hartkloppingen of een wereldkaart met een kleine briljant op de plaats van de eerste ontmoeting.
DE MORGENGAVE
Dat is een geschenk van de bruidegom aan de bruid op de ochtend na de huwelijksnacht, wat ook vaak onder haar hoofdkussen wordt gelegd. Deze traditie is ook vandaag nog in zwang, ook al is de diepe betekenis ervan niet meer actueel.
Volgens de overlevering zijn er twee redenen voor de morgengave: de eerste is, dat de man vol lof was over het feit dat zijn vrouw tot de huwelijksdag haar „onschuld“ had weten te bewaren, de tweede is, dat de morgengave financiele zekerheid voor de vrouw betekende. Het was haar eigendom, waarover zij vrij kon beschikken.
Vandaag is de morgengave vooral een gelegenheid om een romantisch kado te doen. Er wordt vooral gekozen voor dure sieraden zoals armband, collier of oorsieraden.